คำเทศนาสมเด็จฯโต พรหมรังสี 001

เช้านี้เห็นหนังสือวางเกะกะจึงหยิบจัดใหม่ เห็นหนังสือ ส.ค.ส. ๒๕๔๖ เป็นปฏิทินโหราศาสตร์ไทย พ.ศ. ๒๕๔๖ จำได้ว่าด้านในบทท้ายของปฏิทินโหรฯนั้นมีเรื่องราวบางส่วนเกี่ยวกับสมเด็จพระพุฒาจารย์ โต พรหมรังสี เห็นว่าควรคัดลอกคำสอนของท่านมาไว้ให้อ่านกัน เพื่อเตือนสติ ให้ข้อคิดดีๆแก่ท่าน ดังตัวอย่างต่อไปนี้
"ลูกเอ๋ย ก่อนจะเที่ยวไปขอบารมีหลวงพ่อองค์ใด เจ้าจะต้องมีทุนของตัวเองคือบารมีของตนลงทุนไปก่อน เมื่อบารมีของเจ้าไม่พอจึงค่อยขอยืมบารมีคนอื่นมาช่วย มิฉะนั้นเจ้าจะเอาตัวไม่รอด เพราะหนี้สินในบุญบารมีที่เที่ยวไปขอยืมมาจนล้นพ้นตัว ... เมื่อทำบุญกุศลได้บารมีมา ก็ต้องเอาไปผ่อนใช้หนี้เขาจนหมด ไม่มีอะไรเหลือติดตัว ... แล้วเจ้าจะมีอะไรไว้ภพหน้า
หมั่นสร้างบารมีไว้ ... แล้วฟ้าดินจะช่วยเอง ...!"
"จงจำไว้นะ... เมื่อยังไม่ถึงเวลาเทพเจ้าองค์ใดจะคิดช่วยเจ้าไม่ได้... ครั้นถึงเวลา... ทั่วฟ้าจบดินก็ต้านเจ้าไม่อยู่... จงอย่าไปเร่วเทวดาฟ้าดิน เมื่อบุญเราไม่เคยสร้างไว้เลย จะมีใครที่ไหนมาช่วยเจ้า"

จาก คำเทศนาของเจ้าประคุณ
สมเด็จพระพุฒาจารย์ (โต พรหมรังสี)
ปกหลังใน ปฏิทินโหราศาสตร์ไทย ส.ค.ส. ๒๕๔๖

นอกจากนี้ท่านอาจอ่านเรื่องราวเกี่ยวกับท่านเจ้าประคุณฯเพิ่มเติมได้อีก เช่น
ประวัติย่อของท่านเจ้าประคุณสมเด็จฯโต พรหมรังสี โดยชุมนุมของคนรักษ์พระ
เรื่องน่ารู้เกี่ยวกับสมเด็จฯโต ในเว็บทำบุญนำชีวิต บารมีธรรมนำพา
ฟังเสียงบทสวดมนต์ คาถาชินบัญชร

ตั้งใจ เต็มใจ พอใจ

เช้าวันหนึ่ง สวยเสมอเดินมาพบเห็นชายคนหนึ่งกำลังยื่นดูหมู่ดอกไม้ที่กำลังบานอยู่อย่างสงบ จึงเข้าไปทักทาย
"พี่ชายสง่า กำลังทำอะไรอยู่"
ชายสง่าตอบกลับมาแบบไม่ได้หันหน้ามายังคนทักทายเลยว่า
"กำลังดูผึ้งเก็บเกษรดอกไม้นี้อยู่"
สวยเสมอขยับเดินเข้าใกล้ชายหนุ่มแล้วกล่าว
"ก็ไม่เห็นแปลกเลยนิพี่"
คราวนี้ชายสง่าหันมาตอบกับสาวน้อยด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความอิ่มอกอิ่มใจว่า
"ผึ้งบินเก็บเกษรดอกไม้ที่มีความหวานนั้นไม่แปลกหรอก สวยเสมอ แต่ที่เธออาจยังไม่เห็นก็คือตัวพี่นี่แหละ" สวยเสมอขมวดคิ้วแล้วถามต่อ
"ยังไง? เข้าไม่ถึงใจ?"
อ้าวแอบกวนแล้วไม่เนี่ย แต่ชายสง่าเพียงยิ้มนิดแล้วตอบว่า
"พี่เห็นผึ้งบินว่อนตอมดอกไม้บริเวณนี้อยู่ จึงเดินเข้ามาดูใกล้ๆ แล้วพี่ก็ได้อะไรบางอย่าง"
สวยเสมอไม่ขัดจังหวะ ชายสง่าจึงกล่าวต่อ
"พี่ตั้งใจตามมาดูผึ้งทำงาน เมื่อมายืนอยู่ใกล้ๆฝูงผึ้งพี่ก็ไม่ได้กลัวว่ามันจะหันมาต่อยพี่เลย เพราะตั้งใจบินมาเก็บน้ำหวานจากเกษรดอกไม้เท่านั้น เสร็จแล้วก็จะบินกลับรังเพื่อเอาน้ำหวานไปเก็บไว้ เว้นเสียแต่ว่าเราจะไปทำอันตรายกับผึ้งเหล่านั้นเข้าเท่านั้น พวกมันจึงจะหันมาต่อยตีเอากับเรา นั้นก็ส่วนหนึ่ง แต่สำคัญคือเหตุการณ์นี้ทำให้พี่ได้เข้าใจในคำสอนของหลวงปู่ที่ท่านสอนพี่เมื่อวานว่า...
จะทำงานการอะไรทุกอย่างให้...ตั้งใจ...เต็มใจ...แล้วพอใจ...
พี่ตั้งใจมาดูผึ้งทำงาน พี่เต็มใจเข้ามาดูผึ้งทำงานใกล้ๆโดยไม่หวั่นภัยใดๆ พี่เห็นความขยัน การร่วมใจกันทำงานของผึ้งแล้วพี่ก็รู้สึกอิ่มใจพอใจ พี่จึงได้เข้าใจ...เดี๋ยวพี่จะกลับไปอาบน้ำแล้ววางแผนที่จะทำงานในวันนี้ให้รอบคอบ จะทำด้วยความเต็มใจและมีสติกับตัวรู้อยู่กับงาน แล้วพึ่งพอใจในการทำงาน ในผลงานและตัวพี่เอง...กลับกันเถอะสาวน้อย"
สวยเสมอทำหน้างงนิดๆ ยิ้มน้อยๆให้กับพี่ชายแล้วเดินตามไป

ตั้งอกตั้งใจ...เต็มอกเต็มใจ...พออกพอใจ...ในงานที่ทำ
คิดให้ดีก่อนทำ ทำให้ดีอย่างมีสติ และมีปิติยินดีในสิ่งที่ได้ทำ

คำสอนดีๆของหลวงปู่พุทธอิสระ

สวยเสมอเข้าอินเตอร์เนต ประมาณว่าจะค้นหา "วิธีการหายใจ" ที่ถูกต้อง แต่ไปเจอเว็บบอร์ดคำสอนของหลวงปู่พุทธอิสระเข้า อ่านตอนหนึ่งแล้วเห็นว่าเป็นประโยชน์ยิ่งจึงคัดมาให้อ่านกันดังนี้

วันนี้เรามาสวดมนต์กันในบทการพิจารณาร่างกาย จริง ๆ แล้วมันเป็นเรื่องเก่าที่ทุกคนมี และก็พูดกันเข้าใจ แต่ไม่ค่อยขยันที่จะทำความซาบซึ้งกับมัน หลวงปู่ใช้คำว่า “ เข้าใจกับซาบซึ้ง ” เข้าใจเฉย ๆ บางทีบางครั้ง มันก็ไม่ซาบซึ้ง มันก็ไม่ได้ทำอะไรให้เกิดประโยชน์ ในขณะที่สวดมนต์คิดไปว่า “ พระพุทธเจ้า ” พระองค์ช่างเป็นคนที่ละเอียดอ่อนสุขุมคัมภีรภาพ เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ นิด ๆ หน่อย ๆ แม้แต่วาระสุดท้ายของชีวิตพระองค์ ในขณะที่อายุ 80 แล้ว คนแก่ที่อายุ 80 ก่อนจะตาย หรือใกล้ตาย หรือกำลังจะตาย น่าจะมีความรู้สึกว่า ห่วงหวงตนเอง แต่ตรงกันข้าม พระองค์กลับต้องให้ความเอื้ออาทร หรือมีความเอื้ออาทรต่อสรรพสัตว์ และพวกเราทั้งหลายอย่างสุดชีวิต ก่อนที่พระองค์จะตาย ยังสู้อุตส่าห์สั่งเสีย ด้วยภาษาใจ กลายเป็นวลีที่สุดแสนจะเสนาะ ไพเราะ และมีค่ายิ่งว่า

หันทะทานิ ภิกขะเว อามันตะยามิ โว..
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย บัดนี้เราขอเตือนท่านทั้งหลายว่า ..
วะยะธัมมาสังขารา ..
สังขารทั้งหลายมีความเสื่อมไปเป็นธรรมดา..
อัปปะมาเทนะ สัมปาเทถะ
ท่านทั้งหลาย จงทำความไม่ประมาทให้ถึงพร้อมเถิด ..
อะยัง ตะถาคะตัสสะ ปัจฉิมา วาจา ..
นี่เป็นพระวาจาครั้งสุดท้าย ของเราตถาคต..

ด้วยคำพูดประโยคนี้ เราจะเห็นว่าพระองค์ช่วงเต็มเปี่ยมไปด้วยพระมหากรุณาธิคุณ เต็มเปี่ยมไปด้วยพระปัญญาคุณ เต็มเปี่ยมไปด้วยความเอื้ออาทร ความกรุณาต่อพวกเรา อย่างสุดชีวิตจิตใจ แม้แต่ในวาระสุดท้ายที่พระองค์จะ “ ปรินิพพาน ” หรือจากเราไป พระองค์ก็ยังทรงห่วงใยอาทร เฝ้าเตือนเราให้ระวังรักษาประโยชน์ของตน และประโยชน์คนอื่น พระองค์ยังอาทรห่วงใย เฝ้าเพียรพยายาม อบรมสั่งสอน พร่ำบ่นเตือนสติให้เรายั้งคิดว่า โดยจริงแล้ว ร่างกายเรา ที่เราเฝ้าทะนุถนอมรักษาเลี้ยงดูมัน ทำนุบำรุงมัน ห่วง หวงอย่างสุดชีวิตจริง ๆ แล้ว มันเสื่อมสิ้นไปเป็นธรรมดา เรากำลังทำให้มันผิดธรรมดาถ้าเราเห็นคนเกิดดีใจ เห็นคนแก่เสียใจ เห็นคนตายร้องไห้ ถือว่าเป็นความเห็นผิดธรรมดา เพราะพระองค์ทรงเตือนเราสอนเรา บอกให้เรารู้ว่า “ ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย สังขารทั้งหลายมีความเสื่อมไปเป็นธรรมดา ” ความเรื่องนี้มีเหตุปัจจัยที่พระองค์ทรงเตือนให้เราเข้าใจ ถึงความเป็นจริง.. ครั้งเมื่อพระพุทธองค์ทรงอาพาธ ถึงกับเวทนากล้า ใกล้ถึงปรินิพพาน พระอานนท์พระพุทธอุปฐากผู้เป็นอนุชา ท่านอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เล็กจนกระทั่งโตแล้วก็แก่ บัดนี้ พระศาสดาเจ้าจะปรินิพพานจากเราไปแล้ว ครั้งเมื่อพระองค์ยังทรงพระชนม์อยู่ ทั่วทุกสารทิศสุกสกาวแจ่มแจ้ง ด้วยธรรมจักรวาลจะดับลงแล้ว ต่อแต่นี้ไป ทั้งทุกสารทิศคงจะมืดมน ไม่สุกสว่างเหมือนเดิมเป็นแน่ ปกติทุกวันเราต้องปฏิบัติทำนุบำรุง ปูอาสนะ ปัดกวาดเช็ดถู จัดหาน้ำใช้ น้ำฉัน ผ้าผ่อนท่อนสไบ เราต้องซักและพับ ต่อไปนี้ เราจะซักให้ใคร ทำนุบำรุงใคร และอุปฐากอุปถัมภ์ใครอีก พระอานนท์ก็เสียใจ แอบไปยืนร้องให้ พระศาสดาทรงทราบเข้า ทรงรู้ได้ด้วยญาณวิถี พระองค์ก็ทรงเรียกพระอานนท์และพระภิกษุทั้งหลายเข้ามาใกล้ ด้วยพระกำลังอันน้อยนิดที่จะพึงมีพูดออกมาเป็นภาษาคนให้เข้าใจสื่อความหมายกันได้โดยการเตือนว่า..

“ อานนท์ เธอจงอย่าเสียใจไปเลย เมื่อเราตถาคตนิพพานไปแล้วพระธรรมวินัยจะเป็นพระศาสดาสอนเธอเอง ”
“ ภิกษุทั้งหลาย สังขารทั้งหลายมีความเสื่อมไปเป็นธรรมดา การที่พวกเธอทั้งหลายจะมานั่งเศร้าโศกเสียใจ ร้องให้ทุรนทุรายกับคนแก่คนหนึ่งที่ใกล้จะตาย ไม่ถือว่าเป็นเรื่องปกติ หรือว่าไม่ใช่เรื่องธรรมดาเธอกำลังทำชีวิตให้ผิดธรรมดา เพราะ ธรรมดาของโลกและสังขาร มีเกิดขึ้นในเบื้องต้น แปรปรวนในท่ามกลาง แล้วก็แตกสลายในที่สุด เราตถาคต ก็เป็นดั่งนั้น ตกอยู่ในกฎเกณฑ์และกติกาแห่งความเป็นธรรมดาเช่นนั้น ไมมีใครในโลกจะพึงหนีพ้นได้ เช่นนี้ การที่เธอทั้งหลายมาเฝ้าเศร้าโศกเสียใจร้องไห้ อาลัยรักต่อเรามิใช่เรื่องธรรมดา ไม่ใช่ตระกูลศากยะ ไม่ใช่สาวกแห่งเราตถาคต ไม่ใช่พุทธอุปฐาก ไม่ใช่พุทธะอนุชา และก็ไม่ใช่สาวกแห่งพระศาสดา เพราะท่านกำลังจะทำเรื่องธรรมดาให้ผิดธรรมดา จริงๆ แล้วมันเป็นเรื่องธรรมดาที่เกิดขึ้น ตั้งอยู่ แปรปรวน สุดท้ายก็แตกสลาย ถือว่าเป็นเรื่องปกติ ท่านที่รักทั้งหลาย การที่พระศาสดาทรงมีความเอื้ออาทรสุดชีวิตจิตใจต่อพระสงฆ์สาวก ต่อพวกเราพุทธบริษัททั้งหลาย ด้วยเอื้อนเอ่ยวาจาครั้งสุดท้ายให้เรารับรู้ว่า
“ สังขารทั้งหลายมันมีความเสื่อมไปเป็นธรรมดา เธอทั้งหลายจงยังประโยชน์ตน และก็ประโยชน์ท่านให้ถึงพร้อมด้วยความไม่ประมาทเถิด.. ”
เพราะฉะนั้น คำว่า “ ประโยชน์ตนและประโยชน์ท่านให้ถึงพร้อมด้วยความไม่ประมาท ” เราจะเห็นว่าพระองค์ทรงเตือนเรา ให้มีชีวิตอยู่อย่างให้ประโยชน์ ทำประโยชน์ แล้วจึงจะรับประโยชน์ พระองค์ไม่ได้เตือนให้เราเป็นผู้รับประโยชน์ ให้ประโยชน์ แล้วจึงทำประโยชน์ แต่พระองค์ทรงเตือนให้เราเป็นผู้ให้ประโยชน์ ทำประโยชน์ แล้วจึงรับประโยชน์ พระองค์เตือนให้เรามีชีวิตอยู่อย่างใช้ประโยชน์ในชีวิตให้คุ้มค่าในการที่ได้เกิดมาเป็นคนกับเขาชาติหนึ่ง อย่าปล่อยตัวเองให้หลงใหลลื่นถลากับ ตาเห็นรูป หูฟังเสียง จมูกได้กลิ่น ลิ้นรับรส กายถูกต้องสัมผัส ก็ถือว่าการกระทำชนิดนั้น เป็นการกระทำชั่วทางกาย ทางใจ ทางวาจา คนที่จะทำชั่ว หลวงปู่เคยพูดว่า.. ไม่ใช่ทำให้คนอื่นเดือดร้อน จึงถือว่าชั่ว คนที่ทำชั่วมิใช่ตีหัวคนอื่นจึงจัดว่าชั่ว แต่คนชั่วก็คือคนที่ทำให้ตนเองเสียประโยชน์ในการมีชีวิตและเกิดมามีชีวิตก็ไม่คิดบริหารให้สร้างสาระ แถมบางทียังทำร้ายสาระผู้อื่น คนที่เป็นคนชั่วก็คือคนที่ไม่ทำให้ตนเองได้รับประโยชน์จากการมีชีวิต คนที่เป็นคนชั่ว คือคนที่ทำลายประโยชน์อันพึงได้พึงถึง จากการพิสูจน์ “ เรียนรู้..รับทราบแล้วก็พัฒนาตน ” มิใช่คนที่ทำชั่วโดยการทำให้คนอื่นเดือดร้อน คนที่ทำให้คนอื่นเดือดร้อนมิใช่คนที่ทำชั่ว แต่ถือว่าเป็นคนเลวแต่คนชั่ว ก็คือ คนที่มีชีวิตอยู่อย่างไม่ให้ประโยชน์แก่ตนถ่องแท้ ประโยชน์ที่ถ่องแท้ก็คือ “ ประโยชน์ที่ปลุกจิตวิญญาณของตนให้เป็น ผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน ” ตามสถานการณ์ความเป็นจริงของโลก คนที่ให้ประโยชน์อย่างถ่องแท้แก่ตนเอง ไม่จัดว่าเป็นคนชั่วในสายตาคนอื่น วิถีชีวิตพระศาสดาพระพุทธะผู้ยิ่งใหญ่ก็คือ คนที่รู้ตื่น และเบิกบานในการดำรงชีวิตมีวิถีและวิธีการในการที่จะแสวงหา ทำ จำ พูด และคิดในการสร้างสมอบรมบ่มนิสัยให้เป็นผู้ได้ประโยชน์อย่างถ่องแท้จากการมีชีวิตเหล่านี้จึงถือว่าพระองค์ทรงเป็นเยี่ยงอย่างที่ดีเป็นแบบอย่างของคนไม่ชั่ว คิดไม่ชั่ว ทำไม่ชั่ว และก็พูดไม่ชั่ว ซึ่งชาวเราทั้งหลาย ต้องเอาเป็นแบบอย่างพร้อมกันนั้น พระองค์ก็ยังทรงมีพระเมตตาและมหากรุณา แก่สรรพสัตว์ทั้งปวง โดยการอบรมสั่งสอน แนะนำวิถีอันประเสริฐ ให้สัตว์ทั้งปวงได้รู้และเดินตาม ไปสู่ความสำเร็จของชีวิตประเสริฐอีกด้วย เพราะฉะนั้น ใครก็ตาม ถึงแม้ว่าไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อน แต่ทำร้ายทำลายประโยชน์ตน อันพึงได้จากการกระทำหรือคำที่พูดความจริงจึงถือว่าคนคนนั้นเป็นคนชั่ว เหตุที่เป็นเช่นนี้ เพราะการที่เราปฏิเสธเรื่องจริง หลอกลวงให้ผู้อื่นหลงเชื่อในเรื่องไม่จริง ต้องเกิดเป็นคนโง่ถึง 500 ชาติ คนเช่นนี้จึงถือได้ว่าไม่รักตนเอง ตัวเองยังไม่รัก ตัวเองยังไม่ให้ประโยชน์ สาอะไรที่จะให้ประโยชน์และรักคนอื่น ฉะนั้น คนที่ชั่ว ไม่ใช่ชั่วจากการกระทำตัวให้เป็นโทษเป็นภัยต่อคนอื่น คนที่เป็นคนชั่วก็คือ คนที่ทำตัวเองให้เป็นโทษ เป็นภัยกับตัวเองและมีชีวิตอย่างไร้สาระ และไม่ได้ประโยชน์จากการเกิด ไม่ได้ประโยชน์จากการใช้พลังงาน ไม่ได้ประโยชน์จากการกิน ไม่ได้ประโยชน์จากการมีชีวิต และไม่ได้ประโยชน์จากการใช้ลมหายใจ แล้วชีวิตเช่นไร วิถีทางอย่างไร จึงจะถือว่าเต็มไปด้วยการมีประโยชน์ ได้แก่ วิถีทางแห่งความเป็นผู้รู้ รู้ในหน้าที่ หน้าที่ของความเป็นคน หน้าที่ของความเป็นพ่อ เป็นแม่ เป็นลูก เป็นผัว เป็นตัวตนของตนเอง และสุดท้ายก็หน้าที่ของการมีชีวิตที่แสวงหาหนทางแห่งการพึ่งพิงอาศัยอันประเสริฐและวิธีหลุดพ้นจากบ่วงเครื่องร้อยรัดทั้งปวง นั่นคือหน้าที่สุดท้ายที่เราต้องทำ แต่ถ้าหน้าที่เหล่านี้ไม่สมบูรณ์ บกพร่อง ไม่ถูกต้อง พระพุทธะผู้ยิ่งใหญ่ในโลกทั้งหลาย ก็จะเรียกขานบุคคลเหล่านั้นว่า เป็นบุคคลผู้เปล่าประโยชน์ เป็น “ อัพภัพพะบุคคล ” เป็น “ โมฆะบุรุษ ” เป็น “ โมฆะสตรี ” ชาวโลกเรียกขานคนเหล่านั้นว่าเป็นคนชั่ว และถ้าอยากเป็นคนเลว ก็ต้องทำให้คนอื่นได้รับโทษจากการกระทำ คำที่พูด สูตรที่คิดของเรา การกระทำเช่นนั้น ไม่ว่าจะเป็นการกระทำที่จงใจ หรือมิจงใจ ถือว่าเป็นเหตุให้คนอื่นได้รับความเดือดร้อน เช่นนี้จัดว่าเป็นคนเลว เพราะฉะนั้น พระศาสดาทรงรู้ว่าคนจะชั่วก็ได้ จะเลวก็ได้ด้วยความประมาท จะชั่วก็ได้ จะเลวก็ได้ด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ และไม่เข้าใจหลักการเป็นจริงของโลกสังขารและสังคม พระองค์จึงต้องเตือนด้วยความเอื้ออาทรสุดชีวิตจิตใจ ครั้งสุดท้ายว่า “ หันทะทานิ ภิกขะเว อามันตะยามิ โว..ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย บัดนี้เราขอเตือนท่านทั้งหลายว่า .. วะยะธัมมา สังขารา...สังขารทั้งหลายมีความเสื่อมไปเป็นธรรมดา...อัปปะมาเทนะ สัมปาเทถะ..ท่านทั้งหลายจงทำความไม่ประมาทให้ถึงพร้อมเถิด .. อะยัง ตะถาคะตัสสะ ปัจฉิมาวาจา...นี่เป็นพระวาจาครั้งสุดท้ายของเราตถาคต ” ถ้าเราเข้าใจและทำได้อย่างนี้ ถือว่าเราป้องกันทั้งความชั่วในการมีชีวิตของตัวเอง และความเลวที่จะทำให้แตกหักกับสังคม เราจะเห็นว่าพระศาสดาสัมมาสัมพุทธะผู้ยิ่งใหญ่ เต็มไปด้วยความเอื้ออาทร และความกรุณาสุดหัวใจ แม้แต่วันตาย ครั้งสุดท้ายพระองค์ยังคิดถึงผู้อื่น คิดถึงพวกเราที่กลัวว่าจะมีชีวิตอยู่ด้วยความประมาท ขลาดเขลา ไร้สติ ไร้สามัญสำนึก ไร้การพินิจพิจารณา และกลับกลายเป็นบุคคลที่มีชีวิตชั่ว พูดชั่ว ทำชั่ว คิดชั่ว จนที่สุดก็กลายเป็นคนเลวที่ทำแต่เรื่องเดือดร้อนต่อคนอื่น จนคนอื่นเรียกขานประณามเราว่า คนเลว...

จากหนังสือทำวัตร-สวดมนต์แปล
หลวงปู่พุทธอิสระ
วัดอ้อน้อย จ.นครปฐม

สนใจจะอ่านตอนอื่นๆด้วย ก็คลิกที่นี่

กายบริหารแกว่งแขน

Tell You the Good Things บอกเล่าคุณแต่สิ่งดีๆ

สวยเสมอเธอตื่นเช้ามา เมื่อขับถ่ายชำระร่างกายเสร็จแล้ว

เธอใช้ความพยายามขยับกายง่ายๆ เพื่อเตรียมความพร้อมทั้งใจและกาย ก่อนออกไปผจญภัยบนท้องถนนและทางสัญจรจนถึงที่ทำงาน

"กายบริหารแกว่งแขน"

เธอไปพบหนังสือนี้จากร้านขายหนังสือแห่งหนึ่ง

หน้าปกมีรูปวาดพู่กันจีนของปรมาจารย์ตั๊กม้อ หรือพระโพธิธรรม พระภิษุชาวอินเดียที่นำศาสนาพุทธนิกายเซนไปเผยแผ่ในประเทศจีนเมื่อประมาณ ๑๔๐๐ ถึง ๑๕๐๐ ปีก่อนโน่นแล้วขยายไปเจริญในประเทศญี่ปุ่น และในประเทศไทยได้มีนักปราชญ์หลายท่านได้แปลหลักธรรมในแนวเซนให้ประชาชนได้ศึกษากัน มีท่านพุทธทาสเป็นต้น ชนชาวบู๊ลิ้มผู้นิยมนิยามกำลังภายในคงรู้จักกันดีกับวิชาสิบแปดฝ่ามืออรหันต์ เจ็ดสิบสองท่าพุทธธรรม หรือวิชาหมัดมวยของหลวงจีนแห่งวัดเสียวลิ้มยี่ที่ปรากฎอยู่ในนิยามกำลังภายในหลายต่อหลายเรื่อง เช่น มังกรหยก และเรื่องอื่นๆอีกมากมาย พระโพธิธรรมหรือพระปรมาจารย์ตั๊กม้อคือเจ้าของวิชาเหล่านั้น

และกายบริหารแกว่งแขนนี้ คือ "คัมภีร์เปลี่ยนเส้นเอ็นของพระโพธิธรรม" ที่ได้ตกทอดมาถึงอนุชนยุคปัจจุบัน สามารถฝึกฝนได้ง่ายให้ผลทั้งระยะสั้นและระยะยาว

ระยะสั้นคือ สวยเสมอรู้สีกได้ว่าเลือดลมในกายได้ไหลเวียนคล่องขึ้นและรู้สึกว่าร่างกายมีความอบอุ่น ซึ่งตรงกับที่พระโพธิธรรมได้สอนหลวงจีนวัดเสี่ยวลิ้มยี่ให้ฝึกทุกเช้าเพื่อให้ร่างกายสามารถต่อสู้กับอากาศหนาวได้

ส่วนระยะยาวนั้น เมื่อระบบการไหลเวียนโลหิตดีเสียแล้ว สุขภาพร่างกายก็แข็งแรงสมบูรณ์เป็นผลตามมา แต่ ในหนังสือได้กล่าวถึงการฝึกกายบริหารแกว่งแขนนี้เพื่อการบำบัดโรคหลายโรคด้วย

สวยเสมอไม่รอช้าแล้ว

ขอฝึกวันนี้สัก ๓๐ นาทีก่อนไปทำงาน

อ้าว...ยังไม่รู้เลยว่าฝึกอย่างไง...

เอา...มาดูรูปแบบการฝึกได้ที่นี่ หรือ ที่นี่

หรือจะซื้อเป็นหนังสือ ก็ลองไปหาดูที่ร้านซีแอด

ถ้าอ่านพิจารณาแล้วเห็นประโยชน์จะพิมพ์แจกเป็นธรรมทานหรือในงานใดลองติดต่อที่

บริษัท ธีรสาส์น พับลิชเชอร์ จำกัด

๔๒๔๒ หมู่ ๑ ถนนสุขุมวิท ซอย ๑๐๗

สำโรงเหนือ

สมุทรปราการ ๑๐๒๗๐

โทร. ๐๒ ๓๙๘ ๕๙๑๖ หรือ ๐๒ ๗๔๙ ๗๙๓๐

ให้คุณแต่สิ่งที่ดีๆ

ให้คุณแต่สิ่งที่ดีๆ
มีแต่สิ่งดีๆให้คุณ
ตั้งแต่ตื่นนอน ผ่านกิจกรรมต่างๆในแต่ละวัน จนกลับมาพักผ่อนนอนหลับอีกครั้ง
เราคงวุ่นวายกับการคิด การพูด และการกระทำในหลากหลายกิจกรรม
เริ่มตั้งแต่ขับถ่ายกากอาหารส่วนเกินเพื่อให้วงจรอาหารการหล่อเลี้ยงร่างกายให้อยู่ในสภาพที่ปกติ
ชำระร่างกายด้วยการอาบน้ำแปรงฟัน เป็นการเรียกความสดชื้นทั้งร่างกายและจิตใจ ...ตื่น ตื่น ตื่น...
ก่อนบำรุงร่างกายด้วยอาหารที่พร้อมประโยชน์เพื่อให้กายมีพละกำลัง
พร้อมแล้วในวันนี้ที่จะออกไปแสวงหาปัจจัยเพื่อแลกเปลี่ยนกับการดำรงชีพ
...บางคนหาได้เพียงพอใช้ไปวันๆ
...บางคนหาได้พอใช้ไปได้เป็นเดือน
...บางคนหาได้มากพอได้ใช้เป็นปี
...บางคนไม่รู้ทำอะไรดีแต่มีใช้ไปชั่วชีวิต
แต่ละคนย่อมต้องมีการพัฒนาตน
ทั้งพัฒนาร่างกายให้สุขภาพอยู่ดีไม่มีโรคภัยมาเบียดเบียน
ทั้งต้องพัฒนาความรอบรู้ในวิชาชีพเพื่อเสริมสร้างขีดความสามารถในการแสวงหาปัจจัย
ทั้งต้องพัฒนานิสัยให้สิ่งดีๆแก่สังคมที่ล้อมรอบข้าง
ทั้งต้องแสวงหาสิ่งบันเทิงไว้บ้างเพื่อผ่อนคลายความเมื่อยล้าทั้งกายใจในแต่ละวัน
ทั้งอาจต้องกลับมาทบทวนความฝันและพักผ่อนในที่พักอาศัย
เพื่อชาร์ตประจุไฟใจและกายให้เต็มพร้อมสำหรับวันใหม่
ด้วยการฝึกฝนในท่วงท่าเพื่อเสริมกำลังทั้งร่างกายและจิตใจ
เราต้องดำเนินชีวิตไปอย่างนี้...อย่างนี้...อย่างนี้...
จนกว่าชีวีนี้จะหาไม่...เมื่อไรก็ไม่รู้...
คิด...พูด...ทำ...ในสิ่งที่ดีอย่างมีสติครับ
สังคมรอบข้างเราจะปกติดีและอยู่กันอย่างเป็นสุข
ขอเป็นกำลังใจ...